Loslaten is ook houden van..

Het is vrijdag 26 januari, kwart voor 7, voor de zoveelste keer zit ik weer op mijn plekje op de bank. Mijn gedachtes gaan van hot naar her, zal het vandaag dan toch? Moet ik haar nu echt loslaten ?

Gisteren verloor je een propje weefsel uit waarschijnlijk de tumor. Het bloed behoorlijk, maar je houdt het zelf schoon. Al 3 keer hebben we de dierenarts met je bezocht. Al 3 keer heb ik een klein beetje afscheid genomen, maar gelukkig ging je toch iedere keer weer mee naar huis. Je zag er verder goed uit, dus we laten haar nog even door hobbelen was de conclusie van de dierenarts.

Begrepen heb ik het iedere keer weer niet. De dierenarts vertelde ons de laatste keer dat je er niks van voelde. Maar echt geloven kon ik het niet.. Je likte er telkens aan, je neusje was toch een beetje nat en iedere dag zag het er weer slechter en slechter uit. Nu zit er bijvoorbeeld een zwarte stip op. Wat het is weten we niet, we verwachten dat dat stukje weefsel geen leven meer bevat. Maar je springt gewoon rond. Een echte hond die niet laat zien dat ze ziek is.

Maar je bent ook wel een klein tutje jonge dame, op straat ben je de schrik van iedereen. Maar wanneer we met je naar de dierenarts gaan verbaas ik me iedere keer weer. Je gedraagt je keurig, doet alsof er niks aan de hand is en laat alles gebeuren. Je controleert de blikken van ons en laat de dierenarts zijn gang gaan. Stethoscoop? Geen probleem! Voelen? Geen probleem! Alleen die wond laten zien, daar werd je niet vrolijk van, maar dat kwam meer door de houding die je moest aannemen. Maar thuis? Ho maar hoor, daar gaan die feestjes allemaal niet op. Oh en de weegschaal, daar ga je op staan alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Maar gisteren was ook wel eigenlijk de druppel. Het gaat nergens meer over. De tumor die nu open ligt is een slachtveld en hoewel de dierenarts zegt dat we gewoon moeten wachten tot ze signalen geeft is het niet meer humaan. We hebben telkens gezegd geen patiënt van je te maken en je de pijn die de andere hebben gehad te besparen. En dat willen we nog steeds. Wellicht is dit meer een menselijke gedachte, maar zij is ook voor ons niet zomaar een hond op de boerderij zoals vroeger. Het is een familielid.

Vandaag wordt de dierenarts gebeld. Ik kon er niet zo goed van slapen. Ondanks dat ik nu al 3 keer met haar aan die tafel heb gestaan is het toch iedere keer weer lastig. Je had de hoop dat ze mee terug kwam. Nu weet je bijna zeker dat het niet zo is. Dat er straks een heel groot plekje in je hart gevuld, maar toch ook leeg is. Ik weet nog niet zo goed wat ik daar van moet zeggen. We zien het straks. Moet ik haar nu echt loslaten of verschuiven we het nog? We wachten de dierenarts maar weer af..

Om 10 over 3 staan we dan bij de dierenarts. Geen weerwoord meer van hem, alleen maar begrip. En dus is het moment daar. Ze had al een mooie binnenkomer gemaakt, eindelijk zoals ze echt is. Eerst een poepje van angst, daarna een hond gillend bang maken en toen de tafel op. De eerste spuit werd gezet, die vond ze overduidelijk niet prettig. Het duurt even, maar dan valt ze uiteindelijk toch rustig in slaap. De dokter legt haar op haar andere zij en ze geeft nog een flinke grom. Dat gebeurt niet gauw zegt de man en controleert nog een keer even alles of ze wel echt slaapt. En daarna krijgt ze dan toch het laatste spuitje en gebeurt er niks meer. Mijn meisje naar de rest van de crew boven. Klaar om iedereen daar goed gek te maken.

Ze zeggen dat loslaten ook houden van is..

Mijn kleine beste vriendinnetje,
door jou gesteund door dik en door dun.
Je was bij de eerste wandeling van Kenneth en mij,
en liep daar keurig tussen ons in.
De eerste kus die ik kreeg,
die verraadde jij toen je aan mijn lippen rook.
Bij iedere poep of scheet stond je aan mijn zijde.
Blijkbaar vond je me sterk genoeg om het vanaf nu alleen te doen.

Jive, mijn kleine allerbeste vriendinnetje,
Ik ga jou missen!