11 november 2020 begon ik aan het schrijven van dit gedicht. Een periode waarbij ik gelukkig nog niet wist wat zou komen, maar wel wat was geweest. Vandaag schreef ik dit gedicht af. Voor iedereen die iemand al heel lang, of nog maar zo kort mist.. Als de hemel toch een ladder had.
Als de hemel toch een ladder had
Als de hemel toch een ladder had, klom ik die trap even omhoog.
Zocht ik tussen de wolken naar je gezicht, luisterde ik eens goed of ik je hoorde en als ik je dan zag, dan vloog ik je in de armen.
Dan was de hemel even niet meer zover weg, was verdriet om gemis niet zo erg.
Konden we samen een koffietje doen tussen de wolken, genoten we samen van het zicht, praatten we over honderd duizend dingen en was het boek helemaal niet dicht.
Als de hemel toch een ladder had, dan waren we weer even samen. Konden we weer even sparren over alles wat op aarde gebeurd. Was er ruimte voor vragen en antwoorden. Kwamen er nog talloze tips. Waren we gewoon weer even compleet. Dan konden we samen lachen en huilen, waren we even niet verloren en verdwaald.
Maar de hemel heeft geen zichtbare ladder. De hemel heeft een poortje, een poortje in mijn hart. Een plek waar ik je voel zitten. Een plek waar veel liefde en warmte is. Waar je met me mee lacht en juicht, waar je met me mee huilt, waar je me steunt op de dagen dat het nodig is. Een plek waar ik je niet vast kan pakken, maar weet dat je er bent.
Als de hemel toch een ladder had..
Mocht je hem vandaag voelen, weet dan dat ik aan je denk. Je bent niet alleen!
Veel liefs van hier!
