Het onwerkelijke werd onze werkelijkheid

De nieuwsberichten stonden er vol van. Ziekenhuizen vol, IC bedden bezet, het was eigenlijk allemaal een ver van mijn bed show. Tot in december het onwerkelijke werkelijkheid werd. Mijn (schoon) pap werd in coma gebracht en kon niet meer wakker worden gemaakt.

Ik was me al bewust van hoe pittig tante Cor kan zijn, maar zo pittig, dat had ik gelukkig nog niet eerder van dichtbij mee gemaakt. Midden november kwam Cor weer op bezoek binnen de familie en vanaf dat moment vond ik het spannend. Waar de een ’n milde verkoudheid kreeg werd de ander behoorlijk ziek. Zo ook pap. Hij kreeg in de loop van de tijd een dubbele longontsteking en hij werd ernstig ziek het ziekenhuis binnen gebracht. Binnen nog geen 12 uur werd besloten dat hij in coma moest worden gebracht op de IC. En zo begon een hele spannende tijd..

Ik schreef er al eerder over op Instagram en om het verhaal compleet te maken deel ik hem nu ook in deze blog..

Hoe ga je door als het leven van een dierbare op pauze staat?

Ik ben nog een beetje zoekende.. M’n lieve schoonpap ligt op dit moment in coma. Tante Cor heeft ons leven in een rollercoaster gegooid en in plaats van hem een milde verkoudheid een dubbele longontsteking bezorgd. De juiste woorden ontbreken nog steeds, je hoopt elke dag weer op een positieve update en waar je voor je gevoel een maand aan het wachten bent is er nog net geen week om. Het is raar, heel raar en heftig.

Nu weet ik dat hij een strijder is en dat laat hij de afgelopen dagen ook zien. Zijn toestand is op dit moment stabiel en daar ben ik meer dan dankbaar voor. Maar het is een lange hobbelige weg. Tot het moment dat hij wakker wordt en tot het moment dat hij echt hersteld is. We hopen elke dag dat hij voor oudjaar weer wakker mag worden, maar we pakken het allemaal dag voor dag. Dus stuur ik elke avond een appje, met wat er die dag is geweest, hoe de update was en nog allerlei andere koetjes en kalfjes. Zodat hij dat terug kan lezen als hij daar behoefte aan heeft.

We zoeken leuke avonturen en lichtpuntjes, zodat we aan het eind van de dag ook wat te schrijven hebben! En ondertussen kijken we om de hoek met plannen voor als het weer kan.

Lieve superheld, ik hoop dat je gauw weer wakker bent!

Leven tussen hoop en vrees

Een tijd van onzekerheid volgde. Na een week kregen we de eerste afspraak met een IC arts en dat gesprek baarde ons zorgen. Zijn toestand was onveranderd. In onze ogen was stabiel gunstig, maar zo leerden we, op de IC is stabiel niet goed.
In de tussentijd dat we leefden tussen hoop en vrees, maar vooral nog hoop, gebeurde er nog genoeg. Ik schreef hem regelmatig een appje met de stand van zaken. Max Verstappen die won, malle dingen die we meemaakten, zijn eigen toestand en al dan niet meer. Een ding appte ik uit voorzorg niet. In de tijd dat hij lag te slapen was namelijk zijn schoonbroer en onze oom Henk overleden. Hetgeen dat gebeurde voelde al zo onwerkelijk, maar dit maakte het er niet minder op. Ik schreef het hem niet, omdat ik niet wilde dat hij alleen was als hij dit zou lezen. Het was al een moeilijk idee dat we hem dit moesten vertellen als hij wakker werd.

Na het 2^e gesprek met de IC arts werd hoop steeds meer vrees. De kerstdagen waren daardoor ook behoorlijk pittig. We maakten er het beste van, samen met mijn familie en samen met z’n vieren. Daarna volgden de moeilijkste gesprekken en heb ik pap ook niet meer geschreven. 31 december kregen we te horen dat ze het laatste middel in gingen zetten.

2 januari hadden we het vervolg gesprek, hij had al die tijd vooral op z’n buik gelegen en nu hadden ze hem voor het laatst terug op zijn rug gedraaid. De komende dagen werden cruciaal. 4 januari moesten we opnieuw op gesprek komen en kregen we te horen dat ze hem niet meer konden helpen. Pap had zo hard gestreden, maar alles zat tegen en hij kon het echt niet winnen. Dus besloten we samen met de arts dat ze hem nu het zo comfortabel mogelijk maakten. Familie kwam onze kant uit en samen bleven we bij pap tot het allerlaatst. Met 10 minuten zag ik hem gaan en 10 minuten later was hij echt weg.

En hoe moet je nu verder, als een dierbare er niet meer is?

In eerste instantie word je geleefd. Je hebt een hoop regelwerk te doen, maar daar had mam al heel veel denkwerk in gedaan. Teksten werden geschreven, kaartjes werden geregeld, muziek, het krantenbericht, de uitnodiging, foto’s werden uit gezocht, we zorgden voor een uitvaart die bij hem paste. Jewel mocht afscheid nemen. Ik wilde graag helpen bij het sluiten van de kist. Ik schreef nog een stuk dat ik voorlas tijdens de dienst. Stuk voor stuk dingen die je met een traan, een glimlach en veel liefde deed. En zo was zijn uitvaart ook.

Maar na de uitvaart krijg je steeds meer ruimte voor jezelf. Het is geen rust of stilte, maar vooral besef dat je met de tijd steeds vaker komt aanwaaien. Dat onwerkelijke, dat is onze werkelijkheid. En dat raakt heel diep. Nu kan ik niet huilen, soms een paar tranen, maar het verdriet zit er wel. Met een soort haviksoog waak ik over Kenneth en mam. Probeer ik te helpen daar waar kan. We doen het samen. Toen en nu.

Maar hoe ik nu verder moet, hoe ik de draad nu weer op moet pakken, dat weet ik niet. De moetjes die doe je, de leuke dingen zoals tekenen, schrijven en social media. Die blijken nogal een uitdaging. Tekenen gaat nog en de rest gaat nu weer komen. Dit is het begin! Is het niet voor mij, dan is het wel voor pap. Eén van mijn grote Bij Zus supporters. 

Een ding is zeker.. Een van de lastigste dingen in het leven vind ik, als dat wat er was, eigenlijk ook zo plots, er niet meer is. Het is een gemis dat in geen woorden uit te drukken is. Een gevoel van ongeloof en oneerlijkheid, door hoe het is gegaan. Een gevoel van dankbaarheid, voor de jaren die ik hem heb mogen kennen. En ook trots, want hij heeft zo enorm zijn best gedaan. Maar trots ben ik niet alleen op pap, ook op mam en Kenneth, hoe ze zich hier doorheen worstelen, elke dag opnieuw.

Ik weet niet goed hoe ik deze blog moet afsluiten. Dit verdriet, alle eerste keren, 4 seizoenen, we moeten er doorheen. Ook weer met een traan en een lach. We volgen de weg en nemen pap met ons mee! Hij mag dan wel niet meer hier zijn, in ons hart is hij voor altijd bij ons.

Volg Bij Zus ook op Instagram, Facebook of Pinterest om op de hoogte te blijven van de nieuwste updates!