Bijna alle levensfases gezien in 24 jaar

Over 27 dagen tik ik de 25 aan. Ruim 24 jaar mag ik al op deze wereld interessante bol rondlopen. Dat het leven uit verschillende levensfases bestaat krijg je geleerd op school, maar little did I know dat ik ze voor mijn 24e al bijna allemaal gezien zou hebben.

Hoe het leven loopt, dat weten we allemaal. Of ja, dat is niet waar. Wat de levensfases zijn, dat weten we allemaal. Hoe het loopt is voor iedereen een verrassing. Daarin heb ik ook al verschillende varianten gezien. Van veel te kort tot nog te kort.

Eigenlijk is de enige fase van het leven wat ik nog niet gezien heb de geboorte. Ik zat wel vlak na de geboorte van Jill met m’n neus bovenop haar. En natuurlijk was ik er met de geboorte van Olaf ook vrij vlug bij. Maar het echt geboren zien worden van een kleintje, dat heb ik nog niet meegemaakt. Toevallig heb ik wel de geboorte gezien van Jive, mijn Engelse cocker spaniel. Ook een heel speciaal moment, maar anders denk ik dan de geboorte van een mini mens.

Het opgroeien staat bij mij natuurlijk ook in het geheugen gegrift, maar mocht ik ook van uit een ander perspectief zien. Van baby tot dreumes, tot peuter, tot kleuter, tot schoolgaande en puber. Dat kan ik mij van onze Jill nog prima herinneren. En van jong volwassene tot volwassene, daar zit ik zelf midden in! Een heel avontuur dat je met vallen en opstaan doorloopt. Waarbij het de kunst is om het kind in je te bewaren! Een hele belangrijke quote van oma Annie die ik heel dicht bij me draag.

En dat dierbaren ouder worden zie je natuurlijk ook. In ziekte en in gezondheid. Afscheid nemen heb ik al vaker moeten doen. Mijn opa Jo die ik verloor aan kanker. Een goede kennis die ik verloor aan kanker en ook één aan een zwaar ongeluk. Mijn beste vriendinnetjes, allemaal hondjes, maar des al niet te min mijn familie. Oma Fien die we na een kort ziektebed moesten laten gaan. En familie, dichtbij maar toch verder weg dat op dezelfde manier weg ging. Bij ieder afscheid heb ik op mijn manier een steentje bij geprobeerd te dragen.

Vandaag zag ik de allerlaatste levensfase. We strooiden namelijk oma Fien en opa Herman samen uit. Heel bijzonder om te zien! 20 september namen we afscheid van haar in de kist en vandaag sloten we definitief haar boekje af. Precies zoals ze wilde, Samen, en dat deden we op een bruggetje waar ze vaker kwamen. Op weg naar de Maas en het grote water. Ik had het nog nooit meegemaakt, wist niet hoe het zou zijn. Maar het was mooi.

En zo zit je op de bank. Bewust van het feit dat het leven links of rechtsom altijd te kort is. Dat er misschien toch wel een kern van waarheid zit in het “van stof tot stof” principe. En prijs ik mij nog maar een keer extra gelukkig met wie ik allemaal van dichtbij heb mogen meemaken en wie ik nog dichtbij mij heb.

Volg Bij Zus op Facebook, Instagram en/of Pinterest voor meer updates en kijkjes achter de schermen!