Toen ik vanmorgen in het ochtendzonnetje over de A73 naar Roermond reed luisterde ik naar de radio. Regio zuid was nu ook weer begonnen met school. Er kwam spontaan een vloed van weemoed en herinneringen over mij heen. Zucht, de fijne zomer is weer voorbij!
Nu had ik dit gevoel al vorige week. Toen Jill weer terug naar school ging en de nodige informatie over projecten me weer om de oren vloog in de groepsapp. Ik blijf het leuk vinden om langs de zijlijn te kijken naar wat ze moeten doen. Welke dingen ze leren en hoe ze zich een weg baant in de wereld van het MBO. Ze staat haar vrouwtje en dat is een geweldig mooie eigenschap. Maar oh oh, wat was de zomer weer leuk! Nieuwe herinneringen maken, dingen uitgelegd krijgen en plannen maken voor wat nog gaat komen.
Maar vanmorgen was het toch even een buikpijn gevoel, puur door mijn eigen ervaring op de basisschool. Ik moest denken aan mijn neefje Olaf die op dat moment weer met zijn mama op het schoolplein stond. Klaar voor weer een jaar groeien! Een prachtige groei die we van dichtbij mee mogen maken. Maar voor ons ook een uitdagende groei, omdat we er een marathon bij rennen. Weliswaar een marathon met een grote glimlach, maar het blijft rennen. De tijd vliegt en het staat hem maar al te goed. En ik weet zeker dat het met hem ook dit jaar weet goed gaat komen.
We groeien eigenlijk allemaal in een zomervakantie. Als volwassenen krijgen we op de een of andere manier meer ruimte om inzicht te krijgen in wat we willen. Op persoonlijk gebied en op materieel gebied. We nemen ons veel meer de tijd om te investeren in onszelf. Door middel van een boek, een cursus of misschien gewoon een klus in de tuin. Wat we ook doen, elke zomer groeien we weer een beetje meer.
Maar als puntje bij paaltje komt groeien de jongeren natuurlijk nog altijd het meest. Ik zie het niet alleen bij Olaf, maar ook bij de kinderen op straat. Kleintjes die mee willen lopen, die willen helpen, die een elastiekje vragen, stuk voor stuk zie je ze elke zomer weer een beetje meer groeien. De een gaat van zwijgend naar een hallo, de ander geeft je een denkbeeldig ijsje in de speeltuin en bij een groepje kinderen in een andere speeltuin word je voor de gek gehouden. “Mevrouw! U verliest wat!”. “Wat dan ?!”.. “Uw snelheid! *hoor nu even luid gelach*. Ik lach er altijd om mee. Het geeft leven op straat en daar hou ik van. Dus als de stilte weer komt na 6 weken roering op straat moet ook de postbezorgster weer even wennen. Een ding is zeker, mijn snelheidsverlies was de quote van de zomer!
Ach, voor we het weten is het alweer herfstvakantie. En laat ik die toevallig samen met de schoolvakantie hebben staan. Weliswaar een vakantie waarbij al bijna alle dagen vol gepland zijn, maar dat mag de pret niet drukken. En ssstt.. niemand zeggen.. maar dan is het ook zo nieuwjaar! Dus de boodschap voor vandaag; geniet van alle kleine dingen nu, wacht niet op morgen en volg de tactiek van de kleintjes. Die weten namelijk perfect hoe deze boodschap in elkaar steekt!
Veel liefs van hier!
Kelly
Volg me op Instagram en Facebook, daar zie je me tegenwoordig vrijwel dagelijks!
mooi beschreven, Kelly! en een leuke foto!