Een moedergevoel voor je puppenkind

Ze is alles en veel meer. Die Jewel van ons. Waar sommigen al een klein mensje hebben, hebben wij Jewel. Vroeger kon ik me het niet goed voorstellen hoe een hond je kind kon zijn. Maar ik snap en ervaar het nu eigenlijk precies hetzelfde. Een echt puppenkind.

Het is een feestje geworden

Tot begin vorig jaar was de dag beginnen geen feestje. Je begon de dag omdat het zo hoorde. Op tijd op en gaan met die banaan. Natuurlijk waren er wel eens dagen dat ik niet kon wachten om op te staan. Leuke uitjes, knuffelmomenten met Olaf, dan zat ik zo beneden aan mijn kommetje yoghurt. Maar voor de rest?! Nee, het was niet echt boeiend. Tot Jewel kwam! Oké, de eerste nachten waren niet niks, ik riep er zelfs een hashtag voor in het leven. #jekrijgterzoveelvoorterug! Maar naarmate de tijd vorderde werd het een groot feest en werd Jewel veel meer dan gewoon een hond of mijn beste vriendin. Het werd mijn puppenkind, met alles erop en eraan alsof het mijn baby was.

Alles in het ritme

Iedere ochtend maak ik me klaar en ga ik naar beneden. En waar ik eerst in een stille ruimte terecht kwam loopt daar nu een vrolijke viervoeter op mij af. Soms is het haar nog wat vroeg en is het eerst rekken en strekken om vervolgens naar buiten te gaan. En soms zet ze een sprintje naar de achterdeur ,want dan moet ze heel nodig. Je leert haar kennen alsof het een baby is, iedere dag iets nieuws. En dan beginnen we samen de dag met een wandeling van 20 minuten. Snuffelen, meesleuren omdat ze echt niet verder wil, want “vrouwtje ik zag daar wat!” of gewoon gezellig samen stevig doorwandelen. Zij gaat daarna ontbijten of slapen en ik ontbijt en moet aan het werk.

Terug thuis word ik weer vrolijk onthaald alsof ze me al een hele week niet meer heeft gezien. Soms is ze wat boos, want “Waarom liet je me alleen vrouwtje? En “verklaar je nader, waar was je?!”. Maar al met al is ze altijd wel blij en gaan we samen verder met het ritme. Want ook dat heeft ze. Net als een kind heeft ze een bepaald ritme dat we moeten volgen. Wijk je daar met enige regelmaat iets vanaf is ze ook even niet haarzelf en moet ze bijtanken. Net als die kleintjes.

De bekende uitdagingen met kinderen

En naast het ritme heb je ook nog de nodige uitdagingen bij bijvoorbeeld kassa’s, want “Vrouwtje, ik wil graag een krokodillen tandenpoetssnack!” en “Ik heb geen zin om te wachten, ik wil naar buiten!”. Of, wanneer we over straat gaan en ze ruikt haar beste vriendje.. Ik houd haar bijna niet, dan zet ze de sprint erin. Maar het kan ook zo zijn dat als ze iets ziet, ze de rem erop gooit en ze geen stap meer verzet. Echt letterlijk geen stap. Soms gaat ze gewoon liggen. En natuurlijk neem ik dan het ouderlijk gezag, zie je, daar ben ik, ouderlijk gezag, en neem ik haar links of rechtsom mee. Verzet ik mij tegen de sprint en maan ik haar tot bedaren aan de kassa. En ja, die krokodillensnack ging mee. Net als het Kinder surprise ei voor de kinderen aan de kassa bij de supermarkt.

Mijn puppenkind

Ze is gewoon mijn kind, of ja, ons kind. Het is geen kind op 2 benen, maar een puppenkind op vier pootjes. Het heeft een superzachte vacht, een licht vochtige neus, een hartje van goud met de nodige puberstreken en een tong die je hand aflikt alsof het een koe is. Ze is mijn alles en veel meer dan dat. En ik noem mezelf geen mama, oké soms gekscherend, maar ik noem onze ouders wel opa en oma. Ik weet niet waarom, maar het geeft een warm gevoel.

We hebben iemand om voor te zorgen. Iemand waar je tegen praat, waar je je lach en verdriet mee deelt, waarop je apetrots bent en soms een beetje boos. Je komt er sowieso voor thuis en het is iemand die je liever niet alleen laat. Iemand om wie je je zorgen maakt als het ziek is. En waarmee je loopt te paraderen als het goed gaat. Want wees eerlijk, als ouder of verzorgende of oom of tante of welke titel dan ook, loop je er ook gewoon apetrots bij. En dat doen hondenouders van een puppenkind of -kinderen ook.

Dus bij deze neem ik al mijn vooroordelen over papa’s en mama’s van honden terug. Het kan echt dat je het gevoel hebt een ouder te zijn. En ik weet dat er verschil is tussen baby’s en honden. Als er kinderen zijn zal het gevoel, of eerder de vorm, van liefde heel anders zijn. Maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat ze iets vullen wat er (nog) niet is. Aangezien ik ook weet dat je hart breekt wanneer je ze weer moet laten gaan!

Zo en tot zover mijn betoog over het puppenkind. Het was voor mij van belang om dit met jullie te delen. Er zijn soms mensen die de waarde hiervan niet begrijpen en ik hoop dat ik dat met dit artikel wel heb kunnen doen inzien. Of op z’n minst dat mensen tussen de wimpers zien dat een hond veel meer kan zijn dan alleen een huisdier. #jekrijgterzoveelvoorterug is echt zo en ik kan me een leven zonder mijn puppenkind niet meer voorstellen. Het is gewoon een volwaardig gezinslid!

Volg Bij Zus op Facebook, Instagram en/of Pinterest voor meer updates en kijkjes achter de schermen!